لرزه‌نگار‌ها دستگاههای بسیار حساسی هستند که قادرند حرکات فوق العاده ضعیف زمین ناشی از رویداد زمین لرزه‌ها را با دقت زیاد ثبت کنند.
برد لرزه‌نگار‌ها بیشتر از 1000 کیلومتر است. به طور کلی از داده‌های لرزه‌نگاری نمی‌توان به طور مستقیم در مهندسی زلزله استفاده کرد چون در فاصله‌های نزدیک به مراکز زمین لرزه اشباع می‌شوند و قادر به ثبت حرکات قوی زمین نمی‌باشد. در ضمن به دلیل فرکانس پایین آنها استفاده از لرزه‌نگاشت‌ها در مهندسی زلزله مشکل است. پارامترهایی که توسط پایگاه‌های لرزه‌نگاری گزارش می‌شوند شامل: تاریخ، زمان، بزرگی، ژرفا و مکانیسیم چشمه زمین لرزه می‌باشد. سالانه در حدود 500000 رخداد لرزه‌ای توسط لرزه‌نگار‌ها ثبت می‌شود. از بین این تعداد حدود 100000 رخداد قابل حس بوده و در حدود 1000 زلزله در سال باعث ایجاد خسارات می‌شود.
در ایران قدیمی‌ترین شبکه لرزه‌نگاری متعلق به موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران است که از سال 1338 تاکنون در شهرهای مختلف کشور و با همکاری دانشگاه‌های آن شهره‌ها، مسئولیت ثبت لرزه‌نگاری در سطح کشور را بر عهده دارد. پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله ایران نیز از سال 1376 نیز 25 دستگاه لرزه‌نگار باند پهن در اختیار دارد که بصورت پیوسته فعالیتهای لرزه‌ای فلات ایران را ثبت می کنند. این شبکه با استفاده از دستگاههای پیشرفته لرزه نگاری باند پهن و امکان ارتباط مستقیم ماهواره‌ای، تعیین محل دقیق و میزان بزرگای زلزله در مدت زمان کوتاهی پس از وقوع را میسر ساخته است. درلینک زیر پراکندگی لرزه‌نگارهای موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران نشان داده شده است:
http://irsc.ut.ac.ir/IRSC_Stations_HighQuality.jpg
