به منظور بیان کمی آسیب پذیری اجزای مختلف سازه ای و یا غیر سازه ای بر حسب میزان خطر زلزله می توان در مورد هر نوع از سازه ها یا اجزای غیر سازه ای حساس به جابجایی نسبی و اجزای غیر سازه ای حساس به شتاب، احتمال وقوع یا فرا گذشت از یک میزان خسارت خاص را بر حسب یک ویژگی معرف زلزله نظیر PGA , PGV, PGD بیان نمود. تکرار این عملیات برای مقادیر مختلف PGA یا سایر تک پارامترها، منجر به تولید منحنی های نرمال شده ای موسوم به منحنی شکنندگی (Fragility curve) میگردد.
در مورد تاریخچه مطالعاتی درباره منحنی های شکنندگی باید اشاره کرد رسم و تولید منحنی های شکنندگی از سازه های تأسیسات هسته ای آغاز شد، چرا که این سازه ها جزء سازه های بسیار مهم و آسیب دیدگی آنها در هنگام زمین لرزه بسیار خطر ناک است. در سال 1980 منحنی های شکنندگی برای نیروگاه های هسته ای رسم شد]16[. رسم این منحنی ها با استفاده از عوامل شکنندگی چون فشار آب، مقاومت بتن، جابجایی و تنش ایجاد شده در پوسته های مخازن براساس سطوح مختلف PGA صورت گرفت.
سپس، این منحنی ها توسط " کرچرومارتین" در سال 1993کمی توسعه داده شد. ]17[ ، این منحنی ها از لحاظ محاسباتی بسیار ساده تا حدی ابتدایی بودند و تنها بصورت تجربی و با کمک قضاوت مهندسی تهیه شده بودند، در این مقاله نیز محور قائم احتمال وقوع و محور افقی مقدار کیفی جنبش زمین بودند، از این منحنی ها جهت برآورد خسارت لرزه ای ساختمان ها استفاده شد.
می توان گفت که بعد از زمین لرزه ی نورثریج (1994) توجه بیشتری به تخمین میزان خسارت سازه ها شد، و مهندسین توجه بیشتری به پیش بینی میزان خسارت مالی سازه ها در زلزله های شدید نشان دادند.
در سال 1994 طی مطالعه ای بر سازه های ایالت کالیفرنیا، از ظوابط ATC-13 برای رسم منحنی های شکنندگی استفاده شد]19[. در آن تحقیق، منحنی های شکنندگی برای سازه های چوبی، فولادی قاب خمشی و بتن مسلح (40 سازه) رسم شد.
